Comigo ía Iria.
Non sei cal desas dúas razóns pesa máis para que hoxe volva publicar aquí.
Ou quizais sexa porque estou a escribir esta entrada (a primeira que redacto coa computadora nova) no bar no que deseñei, hai xa cinco anos, o libro que xa tiña que estar publicado hai moito tempo, e que xa non podo adiar máis.
Hai boa música, bo ambiente e mellor café.
Gústanme os gatos; deles teño a preguiza. Iria ten os seus ollos.
En Burela fixen hai uns meses un rascuño apresurado do que vou contar:
Cheguei á porta da casa. Viña de comprar o pan. Recibiume un gatiño esfameado a pintas brancas e negras, un dos moitos que poboaban as hortas próximas. Vino tan quieto, tan calmo, que decidín achegarme a el (algo que nunca me permitiran estes gatos sen dono). Creo que tentou escapar, pero non foi capaz. O corpo non lle respondía. Deu dous pasos lentos e pesados, abaneando, e case perde o equilibrio. Tiña a lingua fóra. Achegueime máis, coas palabras leimeiras e estúpidas que reservamos para os animais domésticos e os bebés.
Nos seus ollos estaba a morte. Como parecía un gato noviño, pensei que talvez comera veleno. Pero quixen pensar que só estaba debilitado pola fame. Deille o cornecho do pan. Para a miña sorpresa comeuno, con gana. Deille máis pan e seguiu comendo, engulindo con moito traballo. Nos seus ollos pareceume que brillaba o agradecemento. Cando se fartou comezou a camiñar, afastándose de min moi amodo, abaneante, mal como podía. Deixeino ir. Non sei se viviu ou morreu; non volvín velo.
Xa na casa, partín outro anaco da barra, para min. Chorar, non chorei, pero engulino con moito traballo.
Cando volvín pola casa de meus pais busquei ao Tito e fíxenlle esta foto, durmindo ao sol entre as flores, radiante coma elas, como deberían estar sempre os gatos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.