Papeis, lecturas, papeis (un neandertal no mundo)

Xa había un ano que non escribía unha entrada sen ter o pretexto de presentarvos algunha colaboración xornalística. Ben é certo que non podo renegar destas redaccións máis ou menos propagandísticas, pois foron o que me levara a abrir o blogue e ilo mantendo pouco a pouco, moi pouco a pouco, sen saber ben que contar cando non tiña ningunha "flor de papel" para compartir (como podedes constatar nas etiquetas). Nada que dicir, pensaba. Tiña envexa do amigo que artellara un blogue dos veteranos (mantívoo do 2005 ao 2008, clausurado hai xusto seis anos), onde escribía arreo cunha intelixencia que desmentía o título da bitácora: Nada que dicir. 

Pero hoxe entrégovos un novo texto. Xa tiña pensado publicalo en novembro. (Pasados dous meses perdeu actualidade e mais contido, pois o tema central quedará diluído no conxunto destas liñas, mesturado con outros aconteceres igual de nimios.) O conto parte dunha casualidade. Estaba a ler Ben no mundo de Doris Lessing. Aínda non o rematara cando souben que a autora morrera na fin de semana. Non é raro morrer mentres len un libro teu cando es premio Nobel e tes 94 anos. A casualidade foi para min, claro. Pensei en escribir algo sobre isto. Talvez algo para o blogue e aquí me tedes. O ano pasado tamén morreron outros nonaxenarios famosos dos da miña corda como Stéphane Hessel, José Luis Sampedro ou Nelson Mandela. Deste último aínda non perdo a esperanza de volver escribir noutra ocasión, despois de desperdiciar días e días diante do teclado sen asinar unha triste crónica; para que, se xa todo o mundo o facía? 

Entrárame gana de ler Ben no mundo porque é a continuación d´O quinto fillo. Este último lino o ano que pasei en Salceda de Caselas, cando acababan de outorgarlle o Nobel. Inquietoume moito, sobre todo no primeiro libro, a historia de Ben Lovatt, nacido dunha familia normal do século XX pero máis homínido ca humano (un neandertal ou que?). A profundización psicolóxica dos personaxes faime consideralas novelas filosóficas. O estilo podía ser mellorable en ocasións. Harold Bloom dixo que "o seu traballo nos últimos quince anos é un ladrillo... ciencia ficción de cuarta categoría". Só Harold Bloom podía atreverse a dicir tanto, eu non. A min quédame un bo recordo destes libros. Mesmo copiei un par de citas do último para empregalas nunha entrada vindeira que levo rumiando desde agosto polo menos. Xa vos contarei; só adianto que ten que ver con Brasil.

Fragmento da cuberta con lapela da edición

 non venal realizada por Punto de Lectura no 2008 

Por agora quedo satisfeito con pechar a historia que tiña pendente sobre Doris Lessing. Ben vedes que non é nada do outro mundo. Desde aquela lin outros libros mais ningún me deu tanta literatura para facer eu literatura. Lembro que hai dous anos vos contaba como planificaba algunhas lecturas e cal era o meu sistema. O dito daquela podería seguir dicíndoo agora. Non son dado a facer aquí listaxes de libros lidos, como outro amigo veterano blogueiro, con lecturas máis selectas, elevadas e proveitosas ca as miñas. Mais por esta vez farei unha excepción. Despois de Doris Lessing viñeron varias prosas: Alan Pauls (Historia do pelo; prosa fascinantemente innovadora, cun pouco pelo a linguaxe crea un libro), Herta Müller (O home é un gran faisán no mundo; prosa cargada de dor e poesía, a vida rural pode literaturizarse así de ben), Roberto Bolaño (Putas asasinas; prosa que te leva onde o autor quere, un querería ser personaxe seu), Gertrude Stein (Tres vidas; prosa deliberadamente simple e cargante, cantas vidas malgastadas no correr dos días), Niccolò Ammaniti (Que empece a festa; prosa radicalmente divertida e satírica, sucede en Italia pero podería ser en España), Frei Martín Sarmiento (Coloquio en mil duascentas coplas galegas; prosa pretendidamente en verso, interesantísima desde o punto de vista antropolóxico e histórico).

Aínda podía ler máis se fose máis disciplinado. E, como un castigo sísifico, os libros non paran de acumularse para que lles busque sitio. Cando xa están nos estantes, veñen máis e non sei onde poñelos. Nos dous últimos días do ano, digamos que por medio de doazóns, acumulei a considerable cantidade de setenta e seis novos exemplares. E aínda teño que arquivar ducias de recortes de prensa e máis papeis que vou amoreando por calquera superficie libre no estudio, aos que se veñen sumar outros que me trae Eva. Naquela entrada da que vos falaba ao inicio desta, xaneiro de 2013, contaba como era vivir rodeado de libros e papeis. Estraña forma de vida. Ás veces síntome un neandertal incomprendido. Só a quen lle pasa pode entendelo.