Catro anos de felicidade

 De las estrellas que admiré, mojadas

por ríos y rocíos diferentes,

yo no escogí sino la que yo amaba

y desde entonces duermo con la noche.

Pablo Neruda

Cando teño insomnio acórdome do meu amigo Mario. Como tantas outras cousas que compartimos, ambos combatemos esa noite de arañas brancas que habita na noite co mesmo remedio: un libro predilecto. Deste xeito facemos da necesidade de durmir virtude, e ábrese unha imprevista oportunidade de gozar da lectura.

Mais desta vez non fago así. En vez dun libro abrín o portátil. A voz encadernada de Mircea Cărtărescu repousa nunha esquina da mesa da cociña. Na esquina oposta eu redacto isto. Moitos anos atrás el empezou a escribir o seu longo poema Levantul ("O Levante") na mesa da cociña: "e eu era un amargado profesor nunha escola pública ao fondo de Colentina, recén casado e cunha nena recén nacida no carricoche. Así que comecei O Levante nunha esquina da mesa da cociña cuberta cun mantel de hule; escribía a máquina cunha man e coa outra movía o carricoche polo sucio sintasol da cociña". Involuntariamente emulo a situación (con hule, mais sen o deprimente sintasol; tamén sen filla, e coa miña vella máquina de escribir xa gardada para sempre) coa amarga certeza de que nunca serei quen de escribir como el o fai. Algún día tereime que preguntar que lía antes de ler a Mircea Cărtărescu.

Mario xa me advertiu que desde que naceu a súa filla (hai xa tres anos!) apenas pode ler. Dada a situación, imaxino que o insomnio será agora máis ben provocado do que espontáneo. Nos últimos tempos a vida cambiounos moito aos dous, meu amigo vello. Claro que se eu non leo tanto como antes é só por ser tan can.

O insomnio prendeu en min pouco despois das cinco da mañá. Antes de tomar a determinación de erguerme, e de coller o libro (antes de que as cousas se torcesen e eu acabase aquí escribindo), as arañas brancas tecíanme nos ollos imaxes da tea inmóbil dos meus soños. Deixei durmir a Eva e deixeime atrapar nesa tea, coa esperanza de poder librarme do texto. E vivir para contalo.

Mentres redacto estas liñas, a estas horas da alborada, hai xusto catro anos, en Moaña, poñiamos fin á celebración da voda de Vítor e Andrea. Vítor foi das primeiras persoas que coñecín en Filoloxía, tal como relatei no discurso lido na cerimonia; empezaba así:

"Eu non sei moito sobre o amor, apenas sei que nos aparva e nos fai felices ou nos fai desgraciados.

Eu non sei moito sobre o amor, e iso que tivemos que estudalo a fondo. Conocín a Vítor nesa mili con pouca instrución e moitas manobras que se chama carreira, onde fixemos os amigos que antano se facían no exército. Non tivemos arrestos pero collemos algúns vicios, como o de intercambiar boas lecturas, unha adicción que nin eu nin Vítor conseguimos superar. Non sei se el lembra o arduo traballo que fixemos buscando enumeracións nas putas cantigas medievais; Vítor foi listo e escolleu as Cantigas de Amigo, a min tocáronme as de Santa María, e repartimos á metade as de Amor; por iso digo que estudamos o amor a fondo. (...)".

Escribino nun tempo récord (para min), dous folios en pouco máis dunha hora, o tempo que faltaba antes de marchar para Moaña. Sempre deixo todo para o último día.

Relelo agora lévame aos anos compartidos con Vítor, cando eu pasaba poemas a limpo na miña vella máquina de escribir, absolutamente seguro de que nunca na vida ía escribir con computadora (pobre de min, ignoraba que ía tardar pouco en utilizala, por imperativos laborais; mais podo dicir, non sei se con orgullo, que aprendín a manexar unha computadora, e un teléfono móbil, cando xa tiña vinte e tres anos feitos, o cal me facía levar polo menos uns cinco anos de retraso con respecto á miña xeración). Comecei a carreira no século XX e remateina no século XXI, literalmente.

A pesar das présas coas que o redactei, aquel foi un discurso bastante celebrado polos convidados. O tipo triste e cincento que eu era converteuse por un día no poeta con zapatos de cristal. Era "o colega escritor do Vítor". Todo o mundo quería vir saudarme para darme os parabéns. Todo o mundo quería tomar unha copa comigo. Todo o mundo quería fotografiarme. Todo o mundo me solicitaba amizade no Facebook. Mais a normalidade non tardou en regresar. Aínda que xa non volvería ser tan triste nin tan cincento.

   Que atenderá todo o mundo? 

De quen son eses zapatos de cristal?

Na mañá do 12 de agosto de 2012, sen gana de durmir, acabei deambulando polos bares do porto de Moaña. De vez en cando achegábame a visitar o mar de Vigo, o mar maior dos poetas do ano mil douscentos e pico. Intercambiaba co mar cromos da miña xuventude (isto é un verso, modificado, dun poeta moi novo que coñecín en Compostela, e non volvín saber del, cando aínda utilizaba a miña máquina de escribir). Lembro a sensación de irrealidade ofrecida pola cidade de Vigo, tan preto, entre a calima. Semellaba que estirando o brazo podería tocar as fauces dos altos edificios. O mar ofrecíame a estúpida acuarela dos meus soños. Aquela mañá experimentei, como diría Vítor, unha epifanía. Quentaba o sol, que fixera eu da vida?

Pola tarde, xa na casa de meus pais, estes faláronme dunha rapaza; a filla dunha amiga deles que eu non coñecía. Precisamente viñan de visitala. Miña nai, traballando duramente contra a miña solteiría, tamén lle falara de min á rapaza. Díxolle que me buscase no Facebook, que eu perdía moito o tempo por alí.

Entón, o día 13 de agosto, cando me conectei, xa diluídas as peticións de amizade da xente da voda, vin a solicitude de Eva. Tiven o presentimento de que era a moza da que me falaran meus pais. E era. Comezamos a chatear e fomos construíndo o palacio da noite, unha burbulla de aire onde vivir para sempre. Usamos as palabras como bálsamo. E quixemos coñecernos. Aos poucos días iniciamos a relación que dura ata hoxe. Catro anos de felicidade, empañada por veces polos golpes da vida, mais felicidade á fin e ao cabo. A araña do pasado atrápame na rede de Filoloxía, naquela clase remota (a memoria de Vítor non me deixará mentir) na que Xesús Alonso Montero, coma quen di noso avó, nos deu un consello: "Aproveiten a felicidade, porque é breve; nin sequera existe, o que hai son intres de felicidade, e teñen que aproveitalos". Eu deixeime guiar por el. Sigo sen saber moito sobre o amor, mais agora si o coñezo, sen necesidade de estudalo a fondo. Tiña razón unha veciña de Eva, cando me dixo: "Non creo que haxa outra rapaza tan guapa nin tan boa coma ela en todo o concello de Rois". Desde logo, xa é moito máis do que podería ofrecer eu.

A banda sonora ideal desta entrada sería a canción "Testimonio", de Juan Luis Guerra: "No necesito pastillas para dormir/ si estás conmigo/ todos los sueños florecen/ cuando me hablas al oído". Despois de todo, o insomnio é un incidente sen importancia. Considerádeo unha pequena discusión de parella. De por parte, permitiume escribir este regalo cativo para a quen tanto lle debo, e publicalo exactamente catro anos despois de que o cruce dos nosos camiños comezase a tecerse na arañeira virtual (de onde só se liberan os amores valentes).

Estando con Eva, todas as noites durmo coa noite.