Tríptico de Muxía (I). Como aproveitar o último día lectivo do ano

Comezo polo final. Mércores, 21 de decembro. Último día de clase antes do Nadal. Imos co alumnado á cidade da Coruña, ou que diga Marineda City. Saída extraescolar. Actividade: patinaxe sobre xeo. A mañá logo pasa. De volta no instituto, entrega das notas. Algunha suspensa, claro, mais que lles quiten o patinado. Despídome de Itziar, a administrativa, que nuns días deixará o seu posto para volver ao acougo do seu fogar en Ourense. Quedo a xantar en Muxía con outros profesores.

Pola tarde fago tempo con Xoán B., mentres ten o coche no taller. Hoxe hame levar el para Negreira. Mentres camiñamos, mirando cara ao porto, tenta representarme nas súas palabras como era a Muxía que el coñecera hai trinta anos, a vila que deixou de ser así na era post-Prestige. Fálame desa Muxía que xa só existe nas vellas postais e nas vellas memorias; e por un intre esa vila mariñeira pasa diante miña a correr, como un peixe fuxidío, antes de estamparse contra o paseo marítimo ou contra as fachadas sen alma. De súpeto alguén berra o meu nome. Virámonos e vemos a Manolo Lores. "Arre carallo, tes conocidos en todas partes", bromea Xoán, talvez lembrando o noso reencontro no instituto, a principio de curso, anos despois de que nos tratásemos por vez primeira. Tras presentalos, tamén Manolo confirma o relato de Xoán, o do progreso que foi decadencia da vila de Muxía.

Nós os dous continuamos o camiño, baixo unha leve borraxeira, cara ao santuario da Barca, que era realmente o noso destino, pois queriamos ver faenar os percebeiros. "Nestes días case ganan o ano; pero a ver quen paga agora polos percebes cento cincuenta euros!", dixéranos o camareiro do restaurante. Cando chegamos xa non hai ningún percebeiro. O mar está moi bravo. Por todas partes vemos ondas de varios metros. A Pedra de Abalar, desafiante, ofrécelle a súa beira amputada ao mar maior da morte. E esta pedra partida é a sinécdoque daquela Muxía que xa non existe. Como Xoán B. trae a cámara facemos algunha foto. Non sei quen dos dous dixo antes: "Este é un dos días máis bonitos do curso".

Como unha creba que o mar trae, chegoume un correo

 de Xoán B. coas fotografías. Aquí tedes unha.

De regreso tentamos adiviñar cal será a casa do defunto Yoshiro Tachibana, o pintor xaponés que un día se asentou nesta vila. A seguinte parada é na biblioteca municipal. Pode que sexa a máis fermosa das que teña visto nunha vila. E moito deste mérito é da actual responsable, a pintora Viki Rivadulla. Mentres ela debuxa cunhas nenas nós percorremos a vella casa, noutrora unha das mellores vivendas da antiga Muxía auténtica, reciclada hogano en fogar dos libros. Antes de marchar Xoán pregúntalle pola casa do finado Tachibana. Coa axuda dun plano, Viki desmente as nosas suposicións: a vivenda non era ningunha das que nós barallamos. Dúas das nenas que pintan son tamén asiáticas. E falan na nosa lingua. "Que gusto me dá escoitar unha nena xaponesa falando galego", dígolle a Xoán, e respóndeme el cun sorriso.

Pouco despois entrégannos o coche e a tarde comeza así o seu devalo. Querendo alongala, paramos nunha taberna e seguimos falando. Temos por diante as vacacións do Nadal e nótasenos a despreocupación. "Pois si, en todo o tempo que levo en Muxía, pódese dicir que este foi un dos días máis bonitos", dime Xoán B. mentres bebe unha copa de albariño (por non haber godello). "Foi", tamén eu o penso.

P.s.: Si, é certo, gañei o Lorenzo Baleirón. Cando o meu amigo Mario entrou no ermo deste blogue talvez buscaba esta confirmación.